നമ്മുടെ ഏറ്റവും വലിയ പ്രാർഥന വി.കുർബാനയാണ്. അപ്പവും വീഞ്ഞും ഈശോ മിശിഹായുടെ തിരുശരീരവും തിരുരക്തവും ആയി മാറുന്ന മഹാ അദ്ഭുതം. മിശിഹാ രഹസ്യതിന്റെ മഹനീയ ആഘോഷം. എന്നാൽ പലരുടെയും ചിന്തകളിലും പ്രവർത്തികളിലും ദിവ്യകാരുണ്യ ആരാധനയ്കും ദിവ്യകാരുണ്യ പ്രദക്ഷിനതിനുമൊക്കെ ഉപയോഗിക്കാനുള്ള വി. കുർബാന ഉണ്ടാക്കാനുള്ള ഒരു ഉപാധി മാത്രമാണോ വി. കുർബാനയർപ്പണം എന്ന് തോന്നിപോകുന്നു!
എത്ര ഭയഭക്തി ബഹുമാനാധരവുകലോടെയാണ് ദിവ്യകാരുണ്യ ആരാധനയിലും ദിവ്യകാരുണ്യ പ്രദക്ഷിണത്തിലും ഒക്കെ നാം പങ്കെടുക്കുന്നത്? "എഴുന്നുള്ളുന്നു രാജാവ് എഴുന്നുള്ളുന്നു.. " എന്ന പാട്ട് പോലെ, അരുളിക്കായിൽ കുർബാനയായി വിശ്വാസികൾക്ക് നടുവിലൂടെ കടന്നുവരുന്ന ഈശോയ്ക്ക് രാജകീയ സ്വീകരണം തന്നെയാണ് നാം നല്കുന്നത്. എഴുനേറ്റു നിക്കുന്നു, തല കുനിക്കുന്നു, മുട്ടേൽ നില്കുന്നു, താണ് വണങ്ങുന്നു, കൈവിരിച്ച് പിടിച്ചു പ്രാര്തികുന്നു, നെഞ്ചോടു ചേർത്ത് വെച്ച് പ്രര്തിക്കുന്നു...!!!
എന്നാൽ വി. കുർബാനയിലോ? മുൻപ് അരുളിക്കയിൽ കടന്നു വന്ന ഈശോ തന്നെയല്ലേ കുർബാന സ്വീകരന സമയത്ത് നമ്മുടെ മദ്ധ്യേ കടന്നുപോകുന്നത്? ആ ഈശോ തന്നെ അല്ലേ അപ്പത്തിന്റെയും വീഞ്ഞിന്റെയും സധൃശ്യങ്ങളിൽ നമ്മിലേക്ക് വന്നു നിറയുന്നത്? വി. കുർബാനയുമായി വൈദികർ കടന്നു പോകുമ്പോൾ എന്തൊക്കെയാണ് ചെയ്യുനത്? അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കി ഇരിക്കുന്നു, ചിരിക്കുന്നു, കളിക്കുന്നു, പരദൂഷണം പറയുന്നു! എന്തേ ഇങ്ങനെ? അരുളിക്കയിൽ വന്നാൽ മാത്രേ ബഹുമാനിക്കൂ എന്നാണോ? എന്തൊരു വിരോധാഭാസം!
No comments:
Post a Comment